Często rodzina staje przed dylematem kto powinien zająć się pacjentem po udarze, po jego powrocie do domu. Tu stajemy się bezradni. Brak zwykłego kontaktu, bezbronność i brak niektórych funkcji ruchowych u pacjentów powodują nerwowość, zmieszanie i poczucie niemocy u opiekunów. Nikt nie jest na to przygotowany – udar to rzecz nagła i dopiero po jego zaistnieniu, zaczynamy analizować sumę przyczyn. Szukamy na oślep i w różnych kierunkach.
Wsparcie.
Pacjenci poudarowi to dalej te same osoby, które dotąd znaliśmy – a znamy je najlepiej, tak jak ich potrzeby czy przyzwyczajenia. To jest tor porozumienia, na którym staramy się współpracować z bliskimi.
————————
SPRAWDŹ PROGRAM REHABILITACJI PO UDARZE MÓZGU.
————————
Pomoc specjalistów.
W zależności od tego w jakim stanie jest pacjent, potrzebna może być pomoc różnych specjalistów, począwszy od opieki lekarza neurologa, poprzez wykwalifikowanego terapeutę neurologicznego, neuropsychologa i neurologopedy oraz w niektórych przypadkach dietetyka.
Pacjent może cierpieć na różne wcześniejsze schorzenia, więc warto sprawdzić leki i przebyte choroby lub dotychczasowe diagnozy np. diabetologa, kardiologa, bądź też pulmonologa. Każdy z tych specjalistów odgrywa w takim przypadku bardzo dużą rolę i powinien udzielić pełnej informacji co do postępowania z pacjentem, aby można było podejść do jego stanu w sposób całościowy.
Według nas kluczową rolę odgrywa fizjoterapeuta, którego zadaniem powinno być przygotowanie opiekunów do zaistniałej sytuacji, czego wynikiem powinien być instruktaż odpowiedniego „układania” pacjenta w tzw. pozycjach terapeutycznych, pokazanie odpowiednich sposobów zmiany położenia, bądź też zmiany pozycji tak, aby pacjent (i opiekun) nie był narażony na dyskomfort lub kontuzję.
Co jest ważne?
Nie zaprzestajemy rehablilitacji po pierwszych pozytywnych skutkach terapii! Kontynuacja terapii jest niezmiernie ważna i niezbędna do podtrzymywania osiągnięć pacjenta.