Niedowład czy też porażenie kończyny górnej, to jeden z najczęstszych problemów ograniczających samodzielność u pacjentów po udarze mózgu.
Ręka spełnia funkcje czuciowe, chwytne, manipulacyjne, obronne oraz ma zastosowanie w utrzymaniu równowagi, wobec tego: ile czasu potrzeba, aby te funkcje ręki wróciły oraz kiedy bezpośrednio dotknięta kończyna „pomoże” przy czesaniu włosów, albo kiedy będzie współpracować z drugą ręką przy zapinaniu guzików?
Odpowiedź na te pytania nie jest jasna i brzmi: „to zależy”.
Udar udarowi nie jest równy.
Kolokwialnie mówiąc: „udar udarowi nie jest równy”, charakteryzuje się specyficzną dla każdego pacjenta lokalizacją ognisk uszkodzenia, widocznych w tomografii komputerowej lub rezonansie magnetycznym.
W czasie udaru na skutek krwotoku lub niedokrwienia pewnego obszaru tkanki nerwowej, dochodzi do masowej śmierci neuronów. Jeśli decyzja o wprowadzeniu leczenia trombolitycznego, interwencji neurochirurgicznej i leczenia hipotensyjnego została podjęta szybko, to zwiększa szanse pacjenta na odzyskanie sprawności z uwagi na istnienie komórek, które jeszcze nie obumarły (tzw. komórki strefy półcienia).
————————
SPRAWDŹ PROGRAM REHABILITACJI RĘKI PO UDARZE MÓZGU.
————————
Neuroplastyczność mózgu.
Człowiek dysponuje potencjałem do naprawy i reorganizacji struktur mózgu, a dzięki stymulacji w czasie terapii jest w stanie jak najbardziej efektywnie to zjawisko modulować.
Rehabilitacja neurologiczna.
Podstawą pracy z kończyną górną jest jej obciążanie w prawidłowych warunkach oraz aktywizacja „gorszej” ręki w miarę powrotu sprawności.
Dłoń jest narzędziem, którym posługujemy się do wykonywania precyzyjnych czynności, dlatego też posiada dużo większy obszar reprezentacji korowej niż cała kończyna dolna. Z praktycznego punktu widzenia oznacza to, że pacjent zacznie szybciej chodzić niż pisać.
Dobrym czynnikiem prognostycznym dla powrotu funkcji ręki są selektywne ruchy w stawach i wczesne poruszanie kciukiem. Dodatkowo należy indywidualnie rozpatrywać problem bólu ramienia i spastyczności kończyny, poprzez dobór odpowiednich metod leczenia oraz zastosowania zaopatrzenia ortopedycznego, np. stabilizatorów zapobiegających dalszemu podwichnięciu stawu ramiennego.
Bibliografia:
– Markus H, Pereira A, Cloud G. „Udary mózgu. Kompedium diagnostyki i postępowania”, tom II, Lublin 2018.
– Opara J. „Neurorehabilitacja”, Katowice 2017.
