Rehabilitacja po udarze powinna być aktywowana jak najszybciej. Aby ten proces mógł być uruchomiony, warunkiem są unormowane wszelkie parametry życiowe. Decyzję w sprawie rozpoczęcia rehabilitacji podejmuje lekarz.
Szybkie wdrożenie rehabilitacji lepiej aktywizuje pacjenta w jego dalszym usprawnianiu, wpływa także pozytywnie na motywację do dalszej pracy nad sobą. Jednym z podstawowych celów szybkiego usprawniania jest także zapobieganie potencjalnym powikłaniom wynikającym często ze zbyt długiego unieruchomienia chorego, a są to najczęściej:
- powstające patologiczne wzorce ruchowe,
- przykurcze stawów,
- problemy pulmonologiczne, a także psychologiczne wynikające z poczucia niemocy i nieprzydatności chorego.
W początkowej fazie po udarze koncentrujemy się na podstawowych funkcjach. Pacjenci często mają problemy z połykaniem pokarmu, obniżona jest u nich wydolność oddechowa. Istotnym jest więc wdrożenie, oprócz standardowej rehabilitacji wsparcia neurologopedy, który zajmie się zaburzeniami funkcji oralnych. Problemy z połykaniem niosą za sobą cały szereg konsekwencji. Mogą doprowadzić do niedożywienia i osłabienia całego organizmu, co wydłuży i obniży jakość procesu rehabilitacji.
————————
SPRAWDŹ PROGRAM REHABILITACJI PO UDARZE MÓZGU.
————————
Bardzo ważne jest jak najczęstsze, co 2-3 godziny, zmienianie pozycji ułożeniowych pacjenta, osłabiamy w ten sposób proces kształtowania się patologicznych wzorców ruchowych mamy wpływ na kształtowanie napięć mięśniowych ma to bardzo istotne znaczenie w dalszej rehabilitacji, niestety często zaniedbuje się ten etap, co zwiększa ryzyko niedowładów kończyn.
W tym początkowym etapie skupiamy się na uczeniu pacjenta, jeśli to konieczne wszystkich ruchów, uczymy go siedzieć samodzielnie, wstawać, obracać się na boki, ubierać się, dbać o higienę osobistą i w końcu od podstaw chodzić. Wczesna pionizacja jest niezmiernie ważna. Oczywiście o jej rozpoczęciu decyduje zawsze lekarz. Pacjenci, którzy są wcześnie pionizowani mają w późniejszym etapie mniejsze problemy z patologicznym, wzmożonym napięciem mięśniowym oraz przykurczami.
Szczególnie w pierwszym etapie rehabilitacji bardzo ważne są zasady, których należy przestrzegać, aby nie pogarszać stanu chorego:
- nie ciągniemy za kończyny porażone-mięśnie tych kończyn są bardzo słabe, dodatkowe rozciąganie może doprowadzić do niebezpiecznego podwichnięcia stawu;
- o ile to możliwe starajmy się, aby pacjent spożywał posiłki w pozycji siedzącej, a nie leżącej czy półsiedzącej, gdyż to może bardzo utrudniać przełykanie;
- pacjent nie powinien korzystać ze szpitalnych podciągów przyłóżkowych, gdyż to zaburza prawidłową pracę mięśni i pretenduje do niewłaściwych nawyków ruchowych i przeciążeń aparatu ruchu.
- kończyna górna porażona nie powinna biernie zwisać jej ciężar plus siła grawitacji zaburzają aparat stawowy barku – torebkę, więzadła, nerwy i same mięśnie.
W początkowej fazie rehabilitacji pacjent powinien używać materaca przeciwodleżynowego, kiedy nauczy się zmieniać pozycje materac taki należy odstawić, aby nie przyzwyczajać pacjenta do zbyt długiego przebywania w jednej tylko pozycji, co w konsekwencji zaburza orientację w przestrzeni i pogłębia problemy percepcyjne.
Bardzo istotna w pierwszej fazie jest rehabilitacja pulmonologiczna pacjenta, jako profilaktyka zapalenia oskrzeli lub nawet gorszych powikłań, jak zapalenie płuc. Na pierwszym etapie należy często oklepywać plecy pacjenta, aby nie dopuścić do zalegania wydzieliny. Zmiana pozycji ułożeniowych oraz pionizacja także są doskonała profilaktyką potencjalnych zapaleń układu oddechowego.
Po epizodzie udaru należy mieć na względzie, że każdy proces rehabilitacji przebiega inaczej w odniesieniu do konkretnego pacjenta. Plastyczność kompensacyjna mózgu, na której bazuje rehabilitacja, czasem powoduje spektakularne efekty w odzyskiwaniu sprawności przez pacjenta. Innym razem ten proces jest zdecydowanie wolniejszy i bardziej długotrwały. Wszystko zależy od lokalizacji oraz rozległości uszkodzenia mózgu, a także czasu jaki upłynął od chwili wystąpienia pierwszych objawów do interwencji lekarskiej.
Pierwszy rok po doznaniu udaru jest okresem kluczowym, to czas, kiedy pacjent tworzy wzorce ruchów wg których będzie funkcjonował w dalszym etapie. Należy jednak pamiętać, że człowiek usprawnia się przez cały czas. Nie jest więc tak, że po roku stan pacjenta przestaje się poprawiać. Systematyczna rehabilitacja wpływa na poprawę funkcjonowania chorego i zdobywania przez niego nowych umiejętności ruchowych funkcjonalnych przez całe jego życie. Nie zmienia to faktu, że w pierwszym roku powinniśmy zrobić wszystko, aby w ramach intensywnej rehabilitacji uzyskać, jak największą poprawę. Późniejszy okres usprawniania przebiega już niestety wolniej i przynosi mniej spektakularne efekty. Dlatego wczesna rehabilitacja jest tak ważna dla „udarowców” – pacjent powinien być usprawniany 5-6 dni w tygodniu, aby zmaksymalizować efekty prowadzonej rehabilitacji.