Udar mózgu jest stanem zagrożenia życia i tak powinien być traktowany. Pacjent powinien zostać objęty kompleksową opieką interdyscyplinarnego zespołu ściśle ze sobą współpracującego. W jego skład powinien wchodzić lekarz, pielęgniarka, fizjoterapeuta, logopeda, terapeuta zajęciowy oraz psycholog kliniczny (neuropsycholog).
Program terapeutyczny powinien być ustalany zależnie od technik terapeutycznych, jakimi zespół dysponuje, ich intensywnością oraz czasem trwania terapii. Niezmiennie od wszystkich czynników rehabilitacja powinna zostać rozpoczęta możliwie jak najwcześniej. Zespół terapeutyczny uczy pacjenta prewencji, rozpoznawania objawów, świadomości współistniejących schorzeń oraz możliwych komplikacji. W terapii najważniejsze jest jej wczesne rozpoczęcie, określenie celów terapii, zarówno krótko jak i długoterminowych, systematyczna ocena aktualnego stanu pacjenta oraz modyfikacje technik terapeutycznych dla osiągnięcia najlepszych efektów. Większość programów skupia się również na edukacji oraz problemach psycho-społecznych zarówno pacjenta jak i jego rodziny, czy najbliższego otoczenia.
————————
SPRAWDŹ PROGRAM REHABILITACJI PO UDARZE MÓZGU.
————————
Czas trwania rehabilitacji poudarowej jest bardzo zróżnicowany. Nakłada się na to wiele czynników, m.in. rodzaj udaru, rozległość zmian, wiek pacjenta, choroby towarzyszące, chęc współpracy, stopień komunikacji między pacjentem, a terapeutą, częstotliwość terapii, metody terapeutyczne, czas rozpoczęcia terapii itp. Im gorszy stan psycho-fizyczny pacjenta, tym mniejsza szansa na odzyskanie pełnej sprawności i krótkotrwałą terapię. Pacjenci po kilku incydentach udarowych, czy rozległych zmianach, czasem nie odzyskują pełnej sprawności. Jednak przy pomocy wykwalifikowanych i doświadczonych terapeutów, pacjent po udarze jest w stanie odzyskać maksymalnie możliwą dla niego sprawność.
Ogólny czas rehabilitacji po udarze mózgu może trwać od 6-8 tygodni do pół roku, a nawet wielu lat (w przypadku obciążonej historii chorobowej pacjenta). Objawy kliniczne, pod postacią niedowładu lub porażenia połowiczego, zaburzeń mowy, widzenia, zawroty i bóle głowy, nudności, wymioty, czy zaburzenia równowagi, ustępują osobniczo zmiennie. Istotnym jest rozpoczęcie planowania celów krótkoterminowych, funkcjonalnych, które pomogą w życiu codziennym pacjenta, jak np. mycie zębów, chwycenie kubka, czy założenie skarpetek. Takie dążenie do realizacji drobnych celów dodatkowo motywuje pacjenta do dalszej terapii, bo został ustalony realny cel, a pacjent widzi efekty rehabilitacji.
Rehabilitacja poudarowa dzieli się na rehabilitację wczesną, późną oraz ambulatoryjną. W pierwszych dobach po udarze indywidualnie dobrana terapia jest równie ważna jak intensywna opieka lekarska i pielęgniarska. Rozpoczęta terapia przyłóżkowa, następnie poza łóżkiem przeprowadzana jest najczęściej na oddziałach rehabilitacji w placówkach szpitalnych. Po takim pobycie istotne jest kontynuowanie terapii w ośrodkach rehabilitacyjnych prowadzących turnusy, gdzie pacjent ma zapewnioną profesjonalną, indywidualną terapię, która pomaga w kontynuacji efektów osiągniętych po leczeniu szpitalnym. Terapię ambulatoryjną można odbywać w warunkach domowych, przychodniach i poradniach rehabilitacyjnych oraz ośrodkach dziennego pobytu.
Autor: mgr fizjoterapii Ewa Słoma